Narkoza azotowa (zwana także ekstazą głębin) jest rodzajem zaburzenia psychofizycznego spowodowanego przez narkotyczne właściwości azotu występującego we wdychanej np. przez nurka zawodowego mieszance gazów. Właściwości te ujawniają się na większych głębokościach w związku ze wzrostem ciśnienia parcjalnego azotu.

Przyjmuje się, że bezpieczna granica głębokości nurkowania to 30 metrów pod powierzchnią wody. Powyżej tej głębokości następuje wyraźny wzrost wystąpienia narkozy azotowej.
Pomimo powyższej reguły odnotowywane są pojedyncze przypadki wystąpienia powyższej przypadłości także na mniejszych głębokościach. Wynikają one zazwyczaj ze specyfiki organizmu nurka.

Objawy wystąpienia narkozy azotowej u nurka można porównać do stanu odurzenia alkoholem. W początkowej fazie (na mniejszych głębokościach) może się ona przejawiać poprzez wzrost pewności siebie oraz lekkość ducha, a wraz ze wzrostem głębokości przeradza się w zaburzenia koordynacji ruchowej oraz obniżenie sprawności umysłowej co w skutkach może prowadzić do bezpośredniego zagrożenia zdrowia i życia nurka.