Spawanie hiperbaryczne podwodne to specyficzna technika spawania z wykorzystaniem podwyższonego ciśnienia. Spawanie hiperbaryczne pod wodą może odbywać się zarówno na mokro bezpośrednio w wodzie a także w wariancie na sucho z wykorzystaniem specjalnie przygotowanej obudowy nadciśnieniowej.

Spawania hiperbaryczne znajduje zastosowanie w wielu różnorodnych sytuacjach oraz dziedzinach życia. Jednym z najpopularniejszych zastosowań spawania podwodnego hiperbarycznego są m.in. naprawy jednostek pływających, konstruowanie oraz konserwacja platform wiertniczych oraz rurociągów.

Technika tzw. spawania na sucho wykorzystywana jest w zastępstwie klasycznego spawania pod wodą (tzw. spawanie na mokro), w sytuacjach gdy wymagane są spoiny bardzo wysokiej jakości. Technika ta daje dużą kontrolę nad warunkami w jakich odbywa się proces spawania, np. dzięki zastosowanie obróbki cieplnej przed i po spawaniu. Wysoki poziom kontroli środowiska wpływa na zwiększenie wydajności samego procesu oraz w istotny sposób zwiększa jakość spoiny w stosunku do spoin uzyskanych techniką „na mokro”.

Aktualnie prowadzone są prace badawcze nad wykorzystaniem suchego spawania podwodnego hiperbarycznego na głębokościach sięgających 1 km (1000 metrów).

Technika podwodnego spawania hiperbarycznego została opracowana w 1932 roku przez rosyjskiego metalurga Konstantina Chrenowa.