wspieramy
Budowle hydrotechniczne konstruowane są w celu zaspokajania potrzeb związanych z szeroko pojętą gospodarką wodną oraz optymalizacji wykorzystania zasobów wodnych.
Poprzez wykonywane prace hydrotechniczne powstają budowle, które dzieli się na:
– budowle hydrotechniczne śródlądowe (zapory, jazy, kanały oraz zbiorniki, elektrownie wodne, śluzy wodne, wały przeciwpowodziowe, ogrody deszczowe).
– budowle hydrotechniczne morskie – nawodne oraz podwodne budowle konstruowane w obrębie obszarów morskich, głównie w pasie technicznym wybrzeża morskiego oraz w przystaniach i portach morskich.
Podstawowym aktem prawnym definiującym w naszym kraju wymagania techniczno-budowlane dla dla budowli hydrotechnicznych jest rozporządzenie w sprawie warunków technicznych, jakim powinny odpowiadać budowle hydrotechniczne i ich usytuowanie, które zostało wydane na podstawie delegacji ustawowej, zawartej w Prawie budowlanym.
Paragraf 3 punkt 1 powyższego rozporządzenia zawiera podstawową definicję pojęcia budowli hydrotechnicznej sporządzoną dla potrzeb owego rozporządzenia.
Wszelkie prace hydrotechniczne dotyczące budowli hydrotechnicznych śródlądowych regulowane są powyższymi aktami prawnymi.
Hydreliox stanowi eksperymentalną mieszaninę gazów, która znajduje zastosowanie jako alternatywa dla tradycyjnego powietrza wykorzystywanego do oddychania przez nurków wykonujących prace podwodne na głębokościach przekraczających 130 m.
Hydreliox jest mieszanką gazów o składzie zbliżonym do Helioxu – składa się z helu oraz tlenu. Cechą odróżniająca obie mieszanki jest wzbogacenie Hydrelioxu o niewielką ilość wodoru. Modyfikacja ta ma na celu ograniczenie ryzyka wystąpienia objawów tzw. zespołu neurologicznego wysokich ciśnień (HPNS) u nurków.
Hydreliox został wykorzystany przez nurków biorących udział w eksperymencie „Hydra” na głębokościach sięgających 534 m pod powierzchnią wody. W roku 1992 w trakcie eksperymentu „Hydra 10” przy wykorzystaniu mieszanki hydrelioxu osiągnięto głębokość 686 m oraz 701 m w nurkowaniu w komorze w Marsylii. Eksperyment trwał 47 dni.
Nitrox stanowi specjalistyczną mieszankę gazów – tlenu oraz azotu, która jest wykorzystywana do oddychania w trakcie wykonywania praca nurkowych oraz świadczenia usług hydrotechnicznych w zastępstwie tradycyjnego powietrza.
Standardowo Nitrox przygotowywany jest w jednej z trzech odmian:
W ramach tzw. nitroksu hiperoksycznego wyróżnią się także „nitrox zimny” charakteryzujący się o zawartością tlenu sięgającą 40 procent oraz „nitrox gorący” o zawartości tlenu powyżej 40 procent. Warto odnotować iż korzystanie z nitroksu „gorącego” związane jest z konieczność zastosowania profesjonalnego sprzętu spełniającego wymagania czystości tlenowej.
Triox (hiperoksyczny trimix) to mieszanka gazów (tlen, azot, hel) wykorzystywana do oddychania przez nurków m.in. w trakcie wykonywania prac nurkowych (np. takich jak prace hydrotechniczne, betonowanie pod wodą) na głębokościach z przedziału 30m do 45m pod powierzchnią wody. Triox to odmiana Trimixu o zawartości tlenu przekraczającej 21 procent (wyższej niż w powietrzu atmosferycznym).
Główną zaletą Trioxu jest minimalizacja ryzyka wystąpienia narkozy azotowej. Wynika ona z zastąpienia części azotu za pomocą helu, co przekłada się na zmniejszenie maksymalnej głębokości operacyjnej (MOD) w porównaniu do powietrza, czy Nitroxu.
Najczęściej stosowane proporce mieszanki Trioxowej to:
Neox stanowi mieszaninę gazów: neonu oraz tlenu, wykorzystywaną m.in. przez nurków zawodowych do nurkowania w zastępstwie standardowego powietrza. Dzięki całkowitemu wyeliminowaniu ze składu azotu oraz zastąpieniu go neonem (gazem obojętnym dla organizmu człowieka), nurek oddychający za pomocą Neoxu nie jest narażony na wystąpienie narkozy azotowej.
Specyficzny skład Neoxu posiada także dość poważną wadę, którą jest ryzyko wystąpienia zjawiska rozwarstwienia jego składników (oddzielenia się tlenu od neonu). W związku z powyższym gaz ten wykorzystywany jest przez nurków jako gaz uzupełniający np. na czas komunikacji głosowej. Neox umożliwia pracę strun głosowych w sytuacji oddziaływania wysokiego ciśnienia na dużych głębokościach.
Specyfika Neoxu powoduje, że może być on wykorzystywany jedynie przez odpowiednio przeszkolonych nurków. Butle zawierające Neox obowiązkowo muszą być oznaczane w sposób jednoznaczny i wyraźny. Nieświadome nurkowanie z wykorzystaniem tego gazu może stanowić bardzo poważne zagrożenie dla życia nurka.
Trimix jest specjalistyczną mieszaniną gazów: tlenu, helu oraz azotu, wykorzystywaną do oddychania m.in. przez nurków zawodowych. Stanowi ona alternatywę dla standardowego powietrza.
Stosuje się go w przypadku tzw. nurkowania głębokiego.
Proporcje gazów w mieszance Trimixu dobierane są zawsze pod kątem specyfiki planowanego nurkowania.
Główna zaletą Trimixu są jego właściwości ograniczające ryzyko wystąpienia narkozy azotowej wynikające z częściowego zastąpienia w jego składzie azotu helem. Wadą wynikającą z powyższego jest natomiast zwiększone ryzyko wystąpienia u nurka choroby dekompresyjnej.
Specyfika Trimixu powoduje, że gaz ten może być wykorzystywany jedynie przez odpowiednio przeszkolone osoby, świadome jego specyfiki. Dlatego też butle zawierające Trimix obowiązkowo muszą być oznaczane w sposób jednoznaczny i wyraźny. Nieświadome nurkowanie z wykorzystaniem tego gazu może stanowić bardzo poważne zagrożenie dla życia nurka.
Narkoza azotowa (zwana także ekstazą głębin) jest rodzajem zaburzenia psychofizycznego spowodowanego przez narkotyczne właściwości azotu występującego we wdychanej np. przez nurka zawodowego mieszance gazów. Właściwości te ujawniają się na większych głębokościach w związku ze wzrostem ciśnienia parcjalnego azotu.
Przyjmuje się, że bezpieczna granica głębokości nurkowania to 30 metrów pod powierzchnią wody. Powyżej tej głębokości następuje wyraźny wzrost wystąpienia narkozy azotowej.
Pomimo powyższej reguły odnotowywane są pojedyncze przypadki wystąpienia powyższej przypadłości także na mniejszych głębokościach. Wynikają one zazwyczaj ze specyfiki organizmu nurka.
Objawy wystąpienia narkozy azotowej u nurka można porównać do stanu odurzenia alkoholem. W początkowej fazie (na mniejszych głębokościach) może się ona przejawiać poprzez wzrost pewności siebie oraz lekkość ducha, a wraz ze wzrostem głębokości przeradza się w zaburzenia koordynacji ruchowej oraz obniżenie sprawności umysłowej co w skutkach może prowadzić do bezpośredniego zagrożenia zdrowia i życia nurka.
Heliox to specjalistyczna mieszanka gazów wykorzystywana do oddychania m.in. przez nurków zawodowych, stanowiąca alternatywę dla powietrza.
Mieszanka ta stanowi połączenie dwóch gazów, tj. helu i tlenu w proporcjach dobieranych odpowiednio pod potrzeby wynikające z charakterystyki planowanych prac podwodnych. Heliox wykorzystywany jest głównie w przypadku tzw. nurkowania głębokiego. Jedną z głównych zalet Helioxu są jego właściwości zabezpieczające nurka przed wystąpieniem narkozy azotowej (dzięki zastąpieniu helem azotu).
Zastosowanie Helioxu wiąże się jednak także z pewnymi niedogodnościami. Jedną z właściwości helu jest bardzo wysoki współczynnik przewodzenia ciepła. Jej konsekwencją jest utrata ciepła przez nurka nie tylko drogą skórną, ale także w wyniku procesu oddychania. Powoduje to konieczność stosowania przez nurka systemu ogrzewania chroniącego przed groźnym dla zdrowia i życia nadmiernym wychłodzeniem organizmu. Alternatywą dla powyższego jest stosowanie mieszanek gazów, które zawierają mniejszą zawartość helu takich jak np. trimiks.
Bardzo istotną kwestią jest konieczność wyraźnego znakowania butli zawierających heliox. Omyłkowe zastosowanie takiej butli przez nieświadomego nurka może stanowić zagrożenie dla jego zdrowia lub życia.
Spawanie hiperbaryczne podwodne to specyficzna technika spawania z wykorzystaniem podwyższonego ciśnienia. Spawanie hiperbaryczne pod wodą może odbywać się zarówno na mokro bezpośrednio w wodzie a także w wariancie na sucho z wykorzystaniem specjalnie przygotowanej obudowy nadciśnieniowej.
Spawania hiperbaryczne znajduje zastosowanie w wielu różnorodnych sytuacjach oraz dziedzinach życia. Jednym z najpopularniejszych zastosowań spawania podwodnego hiperbarycznego są m.in. naprawy jednostek pływających, konstruowanie oraz konserwacja platform wiertniczych oraz rurociągów.
Technika tzw. spawania na sucho wykorzystywana jest w zastępstwie klasycznego spawania pod wodą (tzw. spawanie na mokro), w sytuacjach gdy wymagane są spoiny bardzo wysokiej jakości. Technika ta daje dużą kontrolę nad warunkami w jakich odbywa się proces spawania, np. dzięki zastosowanie obróbki cieplnej przed i po spawaniu. Wysoki poziom kontroli środowiska wpływa na zwiększenie wydajności samego procesu oraz w istotny sposób zwiększa jakość spoiny w stosunku do spoin uzyskanych techniką „na mokro”.
Aktualnie prowadzone są prace badawcze nad wykorzystaniem suchego spawania podwodnego hiperbarycznego na głębokościach sięgających 1 km (1000 metrów).
Technika podwodnego spawania hiperbarycznego została opracowana w 1932 roku przez rosyjskiego metalurga Konstantina Chrenowa.